سلام به همه دوستان خوبم

امیدوارم که حالتون خوب باشه

من که شدم خانم خونه،اگه یه غذای دیگه رو هم یاد بگیرم درست کنم یه کدبانو میشم که از هر انگشتم یه هنر میریزه

من که شکایتی ندارم،یعنی نمی تونم شکایت داشته باشم.آخه بچه آخر که باشی همینه.به قول برادر بزرگم(البته به کسی بر نخوره ها این جمله فقط در مورد من صدق می کنه):

آدم سگ قافله باشه،کوچیکه قافله نباشه

واقعا هم همینه هرچی کار هست من می کنم هیچ کس هم یه تشکر خشک و خالی ازم نمی کنه، چه میشه کرد؟

زیاد از موضوع اصلی پرت نشیم.اما موضوع اصلی چیه؟

منم مثه شما نمی دونم موضوع این پست چیه،حقیقتش اینه که حالم اصلا خوش نیست خودمم نمی دونم چمه، احساس می کنم خسته ام و نمی دونم چرا

خیلی دلم می خواد بنویسم اما نمی دونم از چی،فقط می خوام بنویسم از هر چی شد،شد.راستش من قبلا هر وقت اینجوری می شدم می رفتم کوه.خیلی حالم بهتر می شد اما الان دیگه حوصله کوه رو هم ندارم.با اینکه اطرافم خیلی شلوغه اما خیلی احساس تنهایی می کنم.هیچ کس نیست که به حرفام گوش بده.

یکیو می خوام که سرمو بزارم رو شونش و زار زار گریه کنم و از دلتنگیام براش بگم از سختی هایی که می کشم،از نامردیه نامردا براش بگم.همه فکر می کنن چون می گم و می خندم پس هیچ غم وغصه ای ندارم.اما این جوری نیست من از خیلیا غمگین ترم.

بعضی وقتا به دیوونه ها حسودیم میشه،آخه دیوونه ها دنیایی دارن که حتما از دنیای من قشنگتره.کسی هم کاری به کارشون نداره هر جور بخوان زندگی می کنن.هیچ کس هم بهش گیر نمی ده که اینکارو نکن زشته،اون مدل مو بهت نمیاد،اون لباس چروکه...

خیلی دلم می خواد یکیو دوست داشته باشم نه به خاطر نیازم،دوستش داشته باشم چون ارزش دوست داشتن رو داره.نمی خوام عاشق بشم چون به نظر من دوست داشتن والاتر از عاشق شدن به قول دکتر علی شریعتی که میگه:

دوست داشتن از عشق برتر است و من هرگز خود را تا بلندترین قله عشق های بلند،پایین نخواهم اورد.دیگه از نوشتنم خسته شدم.ببخشید اگه سرتون و درد آوردم

به سلامتی سرنوشت که نمی شه اونو از سر نوشت

دوستتون دارم

یا حق





:: بازدید از این مطلب : 851

|

امتیاز مطلب : 89

|

تعداد امتیازدهندگان : 26

|

مجموع امتیاز : 26